Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

ΓΕΝΕΣΙΣ: Η Πτώση του Χαλκού

Το εξώφυλλο του ΓΕΝΕΣΙΣ και όλες οι πληροφορίες για την νέα σειρά Petit των Συμπαντικών Διαδρομών. Πρώτη του παρουσίαση, όπως και όλης της σειράς θα είναι στις Όψεις του Φανταστικού, 13 Δεκέμβρη Bat City Club.



"Γένεσις: Η πτώση του Χαλκού" του Γιάννη Τζομάκα
Σε έναν ραδιενεργό κόσμο, όπου οι άνθρωποι μπορούν να επιζήσουν μόνο κάτω από τη γη, ένας Χάλκινος Βασιλιάς, κυνηγημένος από τη μνήμη της βασίλισσάς του, ξεκινάει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού αλλάζοντας πρώτα τον εαυτό του.

Μια μετα-καταστροφική δυστοπία επιστημονικής φαντασίας, από τον Γιάννη Τζομάκα, που θα σας αλλάξει γνώμη για τα ανθρώπινα όρια.

Σειρά Petit, εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές
Η σειρά: Γνωριμία με τα είδη και τις κατηγορίες της φανταστικής λογοτεχνίας, μέσα από βιβλία 48 σελίδων, με αυτοτελής ιστορίες διαφορετικών ειδών. Διαλέξτε ένα και διαβάστε το στο τρένο μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας, στο διάλειμμα σας στη δουλειά, το απόγευμα μαζί με τον καφέ σας, πριν να κοιμηθείτε το βράδυ. Έχουν το σωστό μέγεθος για όλες αυτές τις χρήσεις κι όσες ακόμα μπορείτε να φανταστείτε.

Μέγεθος: 13x18cm 
Εξώφυλλο: Μαλακό
Σελίδες: 48/βιβλίο
Τιμή: 5 ευρώ

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Κριτική στο bookia.gr

"Το 640 είναι εξαιρετικό και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσουν τα περέργα θρίλερ. Η πλοκή είναι απίστευτη και ξεκινά από τις πρώτες σελίδες και κυριολεκτικά δε μπορείς να πάρεις ανάσα. Συνολικά μου άφησε ιδιαίτερη εντύπωση και με ανάγκασε να το ξαναδιαβάσω μέσα σε λίγες μέρες. Μάλιστα την δεύτερη φορά μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως κράταγα άλλο βιβλίο στα χέρια μου, απίστευτο. Έχει στοιχεία νεονουάρ και σε βυθίζει στον σκοτεινό και συγχρόνως συναρπαστικό κόσμο της πόλης. Αφηγητής είναι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας ο οποίος δεν έχει όνομα. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από εμάς. Ο τρόμος και η απόγνωση έχουν κυρίαρχο ρόλο στην ροή των γεγονότων, καθώς και οι υπόλοιποι χαρακτήρες που σπρώχνουν τον ήρωα στο χείλος του γκρεμού. Ο τελευταίος προσπαθεί να ορίσει την ζωή του σύμφωνα με ξένες αναμνήσεις και ο συγγραφέας καταφέρνει με αριστοτεχνικό τρόπο να δημιουργήσει πολλαπλές πραγματικότητες. Το ερώτημα εαν ο ήρωας η δεν υπάρχει, αν ζει ή αν έχει πεθάνε πλανάται σε κάθε γωνιά της πόλης που ο ίδιος ορίζει. Από την αρχή μέχρ το τέλος η πόλη γίνετια όλο και πιο σκοτεινή έως το σημείο που ο ήρωας μένει μόνος του κι έρχεται αντιμέτωπος με δαίμονες και τύψεις. Η μεγαλύτερη μάχη που πρέπει να δώσει ποτέ για να καταφέρει να ξεφύγει από την πόλη και σωθεί. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τον ήρωα έχουν ιδιαίτερο ρόλο και ο καθένας ασκεί την δικήτου πίεση για να τρέξουν τα γεγονότα. Το στυλ γραψίματος είναι ιδιαίτερο και σε εξαιρετικό επίπεδο για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα. Οι περιγραφές και όλες οι σκηνές είναι έτοιμες να ξεπηδήσουν από το μυαλό και να κατακλύσουν τις σκέψεις μας για πολύ καιρό. Μέσα στο 640 θίγονται πολλές πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας και της γενικότερης αποξένωσης, πάντα με σημείο παρατηρητή τον καθέναν μας ξεχωριστά, εγωκεντρικά. Δεν έχω άλλα λόγια για αυτό το εκπληκτικό βίβλιο παρά μόνο πως περιμένω με τεράστια ανυπομονησία το επόμενο του. κύριε Τζομάκα μόλις αποκτήσατε μια φανατική αναγνώστρια! "


http://www.bookia.gr/index.php?action=book&bookid=195881&booklabel=640

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Απόσπασμα από το "ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21" του 640.

«…Κάθε φορά που σκότωνα κάποιον από αυτούς ένιωθα όλο και πιο ανακουφισμένος, όλο και πιο ελεύθερος, όλο και πιο ζωντανός. Στο παλιό λιμάνι, στη παλιά προβλήτα, αγκαλιασμένος από το χαλί θα ξεκινούσε τη νέα του ζωή ως ανάμνηση και μόνο. Στην ‘πισίνα των ψυχών’, εκεί που ξεκινούσαν όλοι ένα συναρπαστικό ταξίδι, εκεί που δεν δοκίμασα τις δυνάμεις μου. Με κατάμαυρα τα νερά από την διαρκή απουσία του ήλιου, του φεγγαριού, όλων των ουράνιων σωμάτων. Ψηλά πάνω από το κεφάλι μου το μόνο που υπήρχε ήταν τα μαύρα σύννεφα που έδιναν το μουντό χρώμα τους στο νερό. Οι ήχοι των κεραυνών αντιλαλούσαν σε κάθε γωνιά της πόλης αφήνοντας δυνατές άσπρες λάμψεις να φτάνουν ως την επιφάνεια της θάλασσας. Εξακόσιοι σαράντα αναπαύονταν ήδη στο βυθό μέχρι εκείνη τη μέρα. Ο τελευταίος αριθμημένος.»