«…Κάθε φορά που σκότωνα κάποιον από αυτούς ένιωθα όλο και πιο ανακουφισμένος, όλο και πιο ελεύθερος, όλο και πιο ζωντανός. Στο παλιό λιμάνι, στη παλιά προβλήτα, αγκαλιασμένος από το χαλί θα ξεκινούσε τη νέα του ζωή ως ανάμνηση και μόνο. Στην ‘πισίνα των ψυχών’, εκεί που ξεκινούσαν όλοι ένα συναρπαστικό ταξίδι, εκεί που δεν δοκίμασα τις δυνάμεις μου. Με κατάμαυρα τα νερά από την διαρκή απουσία του ήλιου, του φεγγαριού, όλων των ουράνιων σωμάτων. Ψηλά πάνω από το κεφάλι μου το μόνο που υπήρχε ήταν τα μαύρα σύννεφα που έδιναν το μουντό χρώμα τους στο νερό. Οι ήχοι των κεραυνών αντιλαλούσαν σε κάθε γωνιά της πόλης αφήνοντας δυνατές άσπρες λάμψεις να φτάνουν ως την επιφάνεια της θάλασσας. Εξακόσιοι σαράντα αναπαύονταν ήδη στο βυθό μέχρι εκείνη τη μέρα. Ο τελευταίος αριθμημένος.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου